Vader , een regie van Franck Chartier, speelt zich af in de recreatieruimte van een bejaardentehuis, waarbij de torenhoge muren aangeven dat we ons diep onder de grond bevinden. Centraal in dit “voorgeborchte” – ergens tussen het rijk van de levenden en dat van de doden in – vinden we de figuur van de vader, een man die zich geleidelijk aan afschermt van de gemeenschap. Zijn “vervagen” is niet zozeer het verhaal van een individu, als wel dat van de mythologische figuur die de vader is.

Doorheen scènes die nu eens bol staan van actie en al even plots stoppen, lijkt deze figuur afwisselend goddelijk en lachwekkend, gezegend met een heldere geest maar ook afgesloten van de wereld, in verval, leeg. Stoten we al gravend in zijn verleden op een donker geheim, of is hij gewoon krankzinnig ? De andere bewoners en het personeel observeren hem, met amusement of haat, affectie of onverschilligheid in de ogen.

Het stuk speelt in op de kloof tussen perceptie en realiteit die steeds groter wordt naarmate lichaam en brein aftakelen. Met scherpheid en vernuft toont Vader het ogenblik waarop de herinneringen – of zijn het verbeeldingen, hallucinaties – van een oud man de dagelijkse realiteit beginnen te overwoekeren. Vader is het eerste luik van een familietrilogie en ging op 10 mei 2014 in wereldpremière bij onze partner Theater im Pfalzbau in Ludwigshafen (DE).

Franck Chartier over Vader:

“[Vader speelt zich af] in het laatste huis, tijdens de laatste momenten van iemands leven. Het is een huis waar je geen contact meer hebt met de maatschappij, en je kunt alleen nog je verleden analyseren. Voor ons was het interessant om dieper in te gaan op de vaderfiguur, om te zien waar we vandaan komen en wat we van hem hebben meegekregen. We gaan op zoek in onszelf, op zoek naar wat we beleven, wat we voelen. Natuurlijk maken we dingen groter en wat meer dramatisch, maar in principe komt alles van onszelf, en het is leuk om het publiek te raken, het is goed om hen te zien wenen en lachen.”